Εχθές το βράδυ, γυρνώντας από την δουλεία με το λεωφορείο, σκεφτόμουν μερικά από τα πράγματα που κάνω ''χωρίς'' να το καταλάβω. Για παράδειγμα, προτιμώ πολλές φορές να κοιτάζω στο κενό ή να κοιτάζω προς τα κάτω άψυχα αντικείμενα. Εκείνη την ώρα κοιτούσα τον πυροσβεστήρα του οχήματος, ξέρεις, είναι περίεργο να συνειδητοποιείς ότι σε έναν χώρο έχεις παρατηρήσει κάποια πράγματα για τα οποία οι περισσότεροι γύρω σου δεν δίνουν σημασία. Όπως το να μετρήσεις τις καθήμενες θέσεις των επιβατών, θυμάμαι στα σχολικά χρόνια μου που χρησιμοποιούσα το τρόλεϊ για τις μετακινήσεις, σε μία ταμπέλα έγραφε τον αριθμό των επιβατών που μπορούσαν να κάθονται και αυτοί που μπορούσαν να είναι όρθιοι. Οι θέσεις των καθήμενων ήταν πάντα σωστές, όμως όταν μετρούσα τους όρθιους και ήταν παραπάνω από αυτούς που αναγράφονταν στην ταμπέλα, είχα μία αίσθηση ικανοποίησης γιατί κι εγώ είχα προβλέψει νωρίτερα ότι αυτός ο αριθμός μπορεί να ξεπεραστεί. Επίσης να συμπληρώσω, ότι ένιωθα έντονη δυσφορία όταν μικρά παιδάκια κάθονταν μαζί και μου χάλαγαν την συμμετρία. Ευτυχώς πάντα αντιδρούσα από μέσα μου.
Θυμάμαι κάποτε ένας καθηγητής μαθηματικών είχε πει ότι σημάδια ''τρελών'' ανθρώπων είναι όταν μετρούν τα νούμερα των πινακίδων των αυτοκινήτων ή όταν μετράνε τα πλακάκια στα πεζοδρόμια. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την στιγμή, ήμουν δεκαπέντε ετών, είχα αισθανθεί ιδιαίτερα άσχημα. Τα αθροίσματα και τα γινόμενα των αριθμών των πινακίδων, οι διαφορές και τα πηλίκα ήταν και παραμένουν από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Όπως και το μέτρημα, οποιοδήποτε μέτρημα, δεν θα μπορούσαν να λήψουν τα πλακάκια τα οποία τα χώριζα πάντα σε τέτραγωνα πέντε επί πέντε ή τρία επί τρία και φυσικά όταν τα περπάταγα πρόσεχα να τα διασχίζω με συγκεκριμένο τρόπο ώστε κάθε πόδι μου να πατά πάντοτε σε διαφορετικό πλακάκι.
Πολλοί που θα διαβάσουν αυτό, θα πουν όντως είσαι ''τρελός''. Όλα είναι πιθανά ή απλά πρέπει να αποδεχτούν κάποιοι την διαφορετικότητα στη σκέψη και στην συμπεριφορά ορισμένων άλλων ατόμων.
Όμως να σας πώ την αλήθεια, η γνώμη των άλλων δεν ήταν ποτέ κάτι που μ' ενδιέφερε, εξαιρούμενους βεβαίως τους ανθρώπους που αποτελούν την οικογένεια μου. Το σοκαριστικό είναι όταν ο ίδιος αντιλαμβάνεσαι ότι αντιδράς διαφορετικά από την υπόλοιπη μάζα των ανθρώπων. Αυτό που είχες σαν παιχνίδι, νόμιζες ότι συμβαίνει και στους άλλους ανθρώπους, παραδείγματα τέτοια πολλά, ας μείνουμε για την ώρα στις πινακίδες και στα πλακάκια. Αρχικά τρομάζεις, πείθεσαι από τους υπόλοιπους και νομίζεις ότι κάτι έχεις, η ψυχική σου υγεία έχει σοβαρά προβλήματα. Στην συνέχεια περνάς στο στάδιο που ''χαϊδεύεσαι'' και νομίζεις ότι είσαι ένα θαύμα, ότι είσαι τόσο χαρισμάτικος. Όμως απλά πρέπει να δεχθείς τον εαυτό σου και την όποια διαφορετικότητα σου θα πρέπει να την χουλάντρεις με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορείς να ζείς μαζί της, γιατί αυτός είναι ο εαυτός σου.
